از بین همه مکانهای ناگوار که می دانید لخته خون دارید ، بدترین حالت ۴۰۰ کیلومتر با زمین فاصله دارد.اما پزشکان در مطالعه‌ای که ماه گذشته در مجله پزشکی نیو انگلستان منتشر شد ، چگونگی برخورد با چنین موردی ناخوشایند را شرح دادند. فضانوردی در یک مطالعه در مورد جریان عروق در فضا شرکت کرد و پزشکان یک سونوگرافی روتین را بر روی گردن آنها انجام می‌داد. از سطح زمین ، پزشکانی که این تصاویر را دیدند ، متوجه شدند که به نظر نمی رسد جریان خونی در رگ های ژوگولار سمت چپ فضانورد وجود داشته باشد. (بیمار به دلایل حریم خصوصی ناشناس است.)
یک سونوگرافی پیگیری این مشکل را تأیید کرد: ترومبوز وریدی یا لخته خون. این اولین کسی بود که در فضا تشخیص داده شد. و جای تعجب داشت ، زیرا بیمار هیچ علایمی را نشان نمی داد و قبلاً توسط NASA به دلیل مستعد بودن به لخته شدن خون مورد معاینه قرار گرفته بود و گذشت. لخته های ژوگولار با شرایطی مانند سرطان همراه هستند ، اما لخته بی پروا در فرد سالم و غیرعادی شایع نیست.
برای هر بیمار ، لخته خون می تواند یک کشف خطرناک برای زندگی باشد که سفر فوری به بیمارستان را تضمین می‌کند. به این دلیل است که یک لخته می تواند از هم جدا شود و به ریه ها منتقل شود و منجر به انسداد بالقوه کشنده در آنجا شود. برای یک فضانورد در ایستگاه فضایی ، کشف اواسط پرواز یک لخته سطح پیچیدگی کاملاً جدیدی را به همراه خواهد داشت.
ناسا نمی تواند فوراً فضانورد را به خانه بیاورد. ریستری اندکی شبیه به قفل شدن داخل ماشین لباسشویی است و فرود آن چیزی شبیه تصادف ماشین است. جیمز پاتارینی ، جراح پرواز ناسا می گوید: “ما بسیار نگران این بودیم که تصمیم به سادگی به خانه برگردد ، بیمار بدون علامت و انجام کار خوب و آنها را در معرض خطر جداشدن یک تکه از [لخته] و رفتن به ریه یا جای دیگر قرار دهد.” ، همکار در مورد مورد.
خوشبختانه در ایستگاه فضایی داروهای ضد انعقادی یا رقیق کننده خون از داروها استفاده می کنند. این داروها از تشکیل لخته های جدید جلوگیری می‌کند. بیمار بلافاصله شروع به تزریق کرد- اما ایستگاه فقط 40 روز تأمین داشت. بنابراین ، در یک مأموریت مجدد ، پزشکان یک ضد انعقاد خوراکی را اعزام کردند که فضانورد برای چند ماه قبل از آنکه پزشکان تصور کنند بازگشت آنها به زمین را ایمن می کند ، فرستادند.
تنها 10 روز پس از بازگشت فضانورد به زمین ، لخته ناپدید شد. از آنجا که این بیمار در وهله اول در معرض لخته شدن خون نبود و به دلیل اینکه وقتی به جو زمین بازگشتند از بین رفت ، نویسندگان این مطالعه فکر می کنند ارتباطی با خود فضا دارد. پاتارینی می گوید: “واقعاً فضای کوچک بودن فضای خانه ما را ناخوشایند می کند.” “من فکر می کنم بزرگترین سوال این است ، اگر این اتفاق افتاده است و این فقط چیزی است که می خواهیم به طور مرتب در پرواز فضایی انسان ببینیم ، انجام این مأموریتهای طبقه اکتشاف طولانی تر چیست؟”
منبع : wired.com
